Parafia Łobozew została erygowana przez biskupa J.S. Pelczara w 1913 roku. Jej terytorium wydzielono z parafii Jasień. Świątynia to kościół drewniany, wybudowany w połowie XIX wieku. Przebudowany i poświęcony w 1887. Pierwszym administratorem w Łobozewie został ks. Antoni Cząstka, który pracował tu do roku 1922. Przeprowadził on gruntowny remont kościoła i dzwonnicy. Nabyto teren pod budowę plebani. Następcą ks. Antoniego Cząstki został ks. Jakub Ciebera, który przebywał w parafii Łobozew do roku 1933. Był to duszpasterz uzdolniony muzycznie. Grał na skrzypcach, zorganizował orkiestrę. Za jego czasów prawdopodobnie zakupiono organy do kościoła.

 

Kolejnym proboszczem został ksiądz Stanisław Papczyński, pracujący w tej parafii do roku 1944. Do tego czasu parafia obejmowała miejscowości: Łobozew, Teleśnica Oszwarowa, Teleśnica Sanna, Daszówka oraz przysiółki : Sokole, Jawor i Zabrodzie. Wówczas mieszkało na tym terenie około 1000 osób, zaś rodzin (czysto polskich) było około 200.

 

Staraniem ks. Papczyńskiego przeprowadzono w świątyni prace remontowe. Dach został pokryty blachą – dotyczy to prezbiterium i strony północnej kościoła.

 

W roku 1945 parafia Łobozew znalazła się w posiadaniu Związku Radzieckiego. Jednak po przesunięciu granicy na wschód dolna część wsi wróciła do Polski. Od tej chwili datuje się podział miejscowości na Łobozew Górny i Łobozew Dolny. W roku 1951 nastąpiło dalsze przesunięcie granicy państwowej i tereny parafii w całości wróciły do Polski.

 

Doświadczany różnymi wydarzeniami historycznymi kościół parafialny ocalał, ale plebania i budynek gospodarczy spłonęły. Rozebrano także cerkiew, zarówno w Łobozewie jak i w Teleśnicy. Parafia Łobozew utraciła swoją odrębność i została wcielona do parafii Uherce, której proboszczem był ks. Jan Wojnar. W tym czasie przysiółek Zabrodzie przyłączono do parafii Polańczyk.